Główne architektury systemów komputerowych

Wprowadzenie:

Architektura systemu komputerowego odnosi się do struktury i organizacji komponentów komputerowych oraz interakcji między nimi. Różne architektury systemów komputerowych mają unikalne cechy, które sprawiają, że są one bardziej efektywne w różnych zastosowaniach.

W ramach tej lekcji przyjrzymy się głównym architekturom systemów komputerowych, w tym architekturze von Neumanna, architekturze harwardzkiej, oraz bardziej zaawansowanym modelom wieloprocesorowym.


1. Architektura von Neumanna

Definicja: Architektura von Neumanna to klasyczny model systemu komputerowego, który stanowi podstawę dla większości współczesnych komputerów. Została opracowana przez Johna von Neumanna w latach 40. XX wieku.

Kluczowe elementy:

  • Jednolita pamięć: Zarówno dane, jak i programy są przechowywane w tej samej pamięci operacyjnej.
  • Sekwencyjne przetwarzanie: Instrukcje są przetwarzane jedna po drugiej, w określonej kolejności.
  • Jedna magistrala: Dane i instrukcje są przesyłane tą samą magistralą, co może powodować tzw. wąskie gardło.

Zalety:

  • Prosta organizacja systemu.
  • Łatwość implementacji.

Wady:

  • Wąskie gardło pamięci, które ogranicza przepustowość danych i instrukcji.

Przykład: Większość komputerów osobistych i laptopów korzysta z architektury von Neumanna, ponieważ jest to efektywne rozwiązanie dla większości ogólnych zadań.


2. Architektura harwardzka

Definicja: Architektura harwardzka jest alternatywnym modelem architektury komputerowej, w którym pamięć dla danych i pamięć dla programów są rozdzielone.

Kluczowe cechy:

  • Oddzielna pamięć: Instrukcje i dane są przechowywane w różnych przestrzeniach pamięci.
  • Równoczesne przetwarzanie: Możliwe jest jednoczesne pobieranie instrukcji i przetwarzanie danych, co zwiększa wydajność.

Zalety:

  • Wyższa przepustowość i wydajność.
  • Brak problemu wąskiego gardła pamięci.

Wady:

  • Bardziej skomplikowana architektura, trudniejsza w implementacji.
  • Zwiększone koszty pamięci.

Przykład: Architektura harwardzka jest często wykorzystywana w procesorach sygnałowych (DSP), gdzie wysoka wydajność przetwarzania sygnałów audio i wideo jest kluczowa.

3. Architektura wieloprocesorowa (symetryczna i asymetryczna)

Definicja: Architektura wieloprocesorowa wykorzystuje wiele procesorów do równoległego przetwarzania zadań. Jest stosowana w systemach, gdzie wymagane są duże moce obliczeniowe, np. w serwerach czy superkomputerach.

Rodzaje architektury wieloprocesorowej:

  • Symetryczna (SMP): Każdy procesor ma równy dostęp do pamięci i zasobów, co pozwala na równoczesne wykonywanie wielu procesów.
  • Asymetryczna (AMP): Jeden główny procesor zarządza pracą pozostałych procesorów, które mogą wykonywać dedykowane zadania.

Zalety:

  • Wyższa wydajność, szczególnie w aplikacjach równoległych.
  • Lepsze wykorzystanie zasobów w porównaniu do architektur jednoprocesorowych.

Wady:

  • Złożona implementacja i synchronizacja procesów.
  • Wysoki koszt i zwiększone zapotrzebowanie na energię.

Przykład: Systemy serwerowe korzystające z architektury SMP, które obsługują setki użytkowników jednocześnie.

4. Architektura jednoprocesorowa

Definicja: System jednoprocesorowy opiera się na jednym procesorze, który wykonuje wszystkie zadania w sekwencyjnym trybie. Jest to najprostszy rodzaj architektury systemów komputerowych.

Zalety:

  • Prosta budowa i implementacja.
  • Niskie koszty produkcji i mniejsze zapotrzebowanie na energię.

Wady:

  • Ograniczona wydajność przy złożonych zadaniach.
  • Brak możliwości równoczesnego przetwarzania wielu zadań.

Przykład: Większość podstawowych komputerów w latach 70. i 80. korzystała z architektury jednoprocesorowej.


5. Architektura rozproszona

Definicja: W systemach z architekturą rozproszoną zasoby obliczeniowe są rozproszone w wielu komputerach lub węzłach, które współpracują ze sobą w celu wykonania zadań.

Zalety:

  • Skalowalność – łatwe dodawanie nowych węzłów do systemu.
  • Wysoka niezawodność dzięki replikacji danych.

Wady:

  • Złożoność komunikacji i synchronizacji między węzłami.
  • Większe ryzyko opóźnień wynikających z sieci.

Przykład: Systemy chmurowe, takie jak Amazon Web Services (AWS) czy Google Cloud, opierają się na architekturze rozproszonej.